Akkie jest bardzo dynamiczną, pewną siebie dziewczyną, lubi grać w piłkę nożną. Jest w tym lepsza od chłopców. Jej bójka z Joepem, kolegą z klasy oraz skutki (dziwne siniaki, krwawienie z nosa) ujawniają okrutną prawdę. Bohaterka choruje na białaczkę i rozpoczyna swą walkę z bardzo groźną chorobą.
    Holenderski film to kolejny udany przykład dzieła dla młodego odbiorcy, dzięki któremu można zmierzyć się z niełatwym problemem śmierci dziecka. Historia głównej bohaterki jest przedstawiona w taki sposób, że widz ma chwile na śmiech, są momenty liryczne i wzruszające, całość zaś wieńczy brak happy endu, ale bez epatowania gniewem i rozpaczą. Koniec filmu mimo wszystko przepełnia trudny optymizm.
    Zmagania Akkie z chorobą są tłem do pokazania rodzącej się miłości nastolatków. Wątek  rozwija się bardzo ładnie, naturalność i bezpretensjonalność Akkie i Joepa idą w parze z poważniejszymi akcentami. Dlaczego chłopak nie odwiedził swojej dziewczyny w szpitalu? Warto poświęcić kilka zdań, aby omówić obraz koleżanek, kolegów oraz nauczycieli, którzy wspólnie przeżywają chorobę Akkie. Nie ma tu żadnego fałszywego udawania, że nic się nie dzieje, milczenia, które jest gorsze od wypowiedzianej publicznie prawdy. Film uczy kultury otwartości, rozmawiania na wszystkie tematy, pokazuje bardzo pozytywny obraz szkolnej wspólnoty. Nawet jeśli jest to wizerunek nieco zbyt gładki, bez ciemniejszych stron, to lepiej zachęcać do takich postaw, promować solidarność w obliczu nieszczęścia pojedynczego człowieka, niż nieustannie wpajać młodym ludziom kulturę bezwarunkowej czci dla narodowej martyrologii oraz swoiście pojmowany kult śmierci. Myślę, że wielu młodym widzom będą się szkliły oczy w kinie ze wzruszenia i łzy te będą przynosić ulgę i oczyszczenie. W jaki sposób doktor powiadomił Akkie, że nie może jej pomóc, bo rak zaatakował mózg? Co wymyślił Joep, aby jego dziewczyna poczuła, że życie jest piękne? Sekwencja odchodzenia dziewczyny z tego świata jest tak pomyślana, aby prócz oczywistego bólu i smutku niosła także – paradoksalnie! – nadzieję, siłę i optymizm. Motyw dziecka śmiertelnie chorego jest często spotykany w kulturze. Oto dwa znane i znakomite literackie przykłady z ostatnich lat: „Oskar i pani Róża” E. E. Schmitta oraz „W zwierciadle, niejasno” J. Gaardera. Należy zachęcać uczniów, by czytali także i tego typu utwory, gdyż na pewno wzbogacą one ich emocjonalnie i intelektualnie. Tak samo jest z filmem „Cool Kids don't Cry”.