Myszka Celestyna słucha wieczornych opowieści o Wielkim Złym Niedźwiedziu, który lubi  jeść zwłaszcza żywe i surowe myszy. Jako jedyna nie wierzy w tę historię. W tym samym czasie budzi się z zimowego snu głodny niedźwiedź Ernest. Żyje on samotnie w chacie z dala od miasta, zamieszkanego przez misie. Próbuje on śpiewem na rynku zarobić na jedzenie, ale dostaje za to mandat. Niedźwiedzie May opowiadają swoim pociechom, że mysie wróżki zamieniają wypadające zęby w złote monety.  Dwa światy: miasto niedźwiedzi na powierzchni oraz miasto myszy w kanałach pod nim istnieją obok siebie. Dopiero rezolutna Celestyna przełamuje społeczne tabu i pomaga Ernestowi, by się najadł. Oboje trafiają za to do więźniarki, z której uciekają. Teraz ścigają ich dwie policje, obie bezwzględne i bez litości. Jak Ernest i Celestyna poradzą sobie w tej trudnej sytuacji?
    Konstrukcja francuskiej animacji jest bardzo przejrzysta i klarowna. Warto z najmłodszymi widzami  sformułować kluczowy problem filmu. Dlaczego Ernest i Celestyna musza uciekać i się ukrywać? Dlaczego skazani są na współpracę mimo początkowej niechęci do siebie? Jeśli przypomnimy z dziećmi, jak wyglądało życie naszych bohaterów w chatce na wzgórzu, w naturalny sposób wyjaśnimy z nimi istotę przyjaźni. Z początku niedźwiedź nie chce towarzyszki u siebie – „nie wpuszczam myszy do domu”. Smutny żywot Celestyny w piwnicy nie niszczy jej dobroci; troskliwie opiekuje się Ernestem, kiedy ten jest chory. Z czasem oboje dostrzegają i doceniają swoje uzdolnienia i talenty. Miś zachwycony jest malarstwem myszy, ona zachęca go do realizacji marzenia, by został cyrkowcem (a nie prawnikiem, do czego go zmuszono!). Sielankę przerywa wiosna, która odkrywa ślady ich pobytu. Obie policje szybko się zjawiają i aresztują naszych bohaterów. Sceny przed sądami są kluczowe dla wyjaśnienia przesłania filmu. Warto od najmłodszych lat uczulać dzieci na stereotypy, nieuprawnione uprzedzenia i wykluczenie. „Czy ja straszę dzieci? Czy ja panią wystraszyłem?” – pyta retorycznie w sądzie oskarżony Ernest. Dramatyczny pożar ujawnia prawdziwą naturę bohaterów, niezależnie od tego, kto kim jest. Celestyna ratuje płonącego niedźwiedzia, a Ernest ratuje sędziego - mysz. Bajka kończy się oczywiście szczęśliwie, gdyż nasi przyjaciele zażywają zasłużonego, spokojnego życia. Zabawna puenta wieńczy tę historię i uwrażliwia odbiorcę na to, że każda opowieść zależy od jej twórcy i jego wyobraźni. „Nie możemy opowiedzieć naszej historii – mówi Celestyna – znalazłeś mnie w koszu i chciałeś zjeść”. Opowiadanie w formie historyjki obrazkowej może być dobrym utrwaleniem przez dzieci wartościowych treści, które płyną z „Ernesta i Celestyny”.