Jojo jest bystrym i bardzo samodzielnym chłopcem; spędza wspólnie czas z ojcem policjantem a przed snem słucha piosenki mamy, której zdjęcie stoi na stoliku przy łóżku. Chciałby zaopiekować się znalezionym pisklęciem kawki, jednak ojciec Vader nie pozwala na to. „Zwierzęta i rośliny żyją na zewnątrz domu!” Syn jednak nie słucha go, po kryjomu trzyma ptaka w domu. „Musisz być cicho, bo ojciec nas zabije”. Ten wrażliwy i samodzielny chłopiec potrafi jednak zachowywać się bardzo agresywnie. Konflikty z ojcem sprawiają, że chciałby go… zabić z czołgu zabawki lub zrzucić na jego samochód chodnikową płytę z mostu. W powietrzu wisi jakaś tajemnica, której uważny widz może się domyślać. Dlaczego trener wezwał Vadera na rozmowę? Jak w jej trakcie zachowuje się Jojo i jego ojciec? Co chciał powiedzieć rodzic, kiedy wracali do domu?
    Holenderski film długo trzyma widza w niepewności, co tak naprawdę dzieje się w rodzinie Jojo. Sygnały są znaczące, ale dopiero po pewnym czasie składają się w logiczną całość. Dlaczego ojciec nie cieszy się, kiedy Jojo wraca po wygranym meczu? Chłopiec chce upiec ciasto na urodziny matki, ale Vader nie pozwala na to. „Nie ma osoby, nie obchodzimy urodzin!”. Dochodzi w końcu do pobicia syna z błahego powodu. Policjant sprawia wrażenie osoby brutalnej i niebezpiecznej, a jego szaleńcza jazda samochodem nocą – przeraża. Punktem kulminacyjnym filmu jest rozmowa Jojo z nową przyjaciółką Yenthe. Dziewczyna przełamuje rodzinne tabu i nazywa rzecz po imieniu: „Wiem, co z twoją matką, ona nie żyje”. Dalsze zakłamywanie rzeczywistości nie ma sensu. Przyjęcie urodzinowe przygotowane przez Jojo dla matki, przeradza się w traumatyczne przeżycie, wyzwala nienawiść oraz rozpacz. Ucieczkę chłopca z domu wieńczy symboliczna scena z ręką matki nad śpiącym dzieckiem. Śmierć kawki paradoksalnie przełamuje kryzys oraz przynosi ukojenie bólu. Ojciec otwiera się przed synem, a Jojo akceptuje nieodwracalność sytuacji. Pogrzeb ptaka, na który przychodzi także Yenthe, spina tę historię o dramacie, kiedy mężowi i synowi umiera ich ukochana kobieta. Film w piękny i wzruszający sposób pokazuje cierpienie dorosłego i dziecka. Nikt nie jest przygotowany na śmierć najbliższych. Reakcje i zachowania ludzi w rozpaczy mogą być bardzo mylące i złudne. Frustracja może zmienić się w niekontrolowaną agresję i autodestrukcję. Ważne, że holenderski film bardzo poważnie traktuje swoich młodych odbiorców, licząc na ich wrażliwość i mądrość (przy wsparciu nauczycieli), ale jednocześnie kończy się sympatyczną pointą. Pocałunek Jojo z Yenthe, którego nie widać, a który tylko słychać, daje sporą dawkę optymizmu, że mimo wszystko życie jest piękne.