No i ja (2010) to film zrealizowany przez francuską aktorkę, Zabou Breitman. Podejmuje ona temat, jak się wydaje, mocno francuski, a mianowicie – bezdomność. Łączy go z samotnością dojrzewającej nastolatki w rodzinie, w której sama czuje się niepewnie. Breitman pokazuje główny problem bez  romantycznej i efekciarskiej otoczki, jaka zwykle spowija go na ekranie. W tym przypadku obserwujemy, jak daleko bezdomnych spotyka społeczna niechęć, nawet w kraju, w którym istnieje coś na kształt kultury kloszardów. Reżyserka nie idzie więc tropem wybujałego i barokowego stylu Kochanków z Pont-Neuf Leo Caraxa, lecz raczej słynnego, anarchistycznego w wymowie, wyciszonego Bez dachu i praw Agnes Vardy, znajdując jednak własny język.