Śmierć superbohatera (2011) Iana Fitzgibbona to niemiecko-irlandzki film zrobiony w 2 technikach – aktorskiej i animowanej. Pokazuje on, jak mocno popkultura może dzisiaj ingerować w tematy dotyczące spraw duchowych, wręcz metafizycznych, w tym przypadku choroby i śmierci. Okazuje się, że jej główny obszar, a więc zapożyczona z komiksów narracja o superbohaterach może przekonująco służyć portretowaniu światów intymnych. współcześni młodzi ludzie mówią właśnie takim językiem, a zadaniem sztuki jest, między innymi, pomóc im w komunikacji. Od strony roboty czysto filmowej Śmierć superbohatera to dobry przykład pewnego nurtu w kinie, gdzie łączenie wspomnianych technik staje się normą, np. w Ben X (2007) Nika Balthazara, Jesteś tam? (2010) Davida Verbecka oraz polskiej Sali samobójców (2011) Jana Komasy, wszystkich pokazywanych na Festiwalu Ale kino!.